I Concurso “Se ti non tes voz, eu teño palabras”.
A quen lle interese:
Cada día que pasa creo que teño menos vida. Vivo nun inferno permanente onde non existe a piedade para a miña alma. Sinto medrar o medo e as angustias dun final que descoñezo, son unha boneca rota en metade dun océano de novas “Barbies”, sobrevivo quieta e soa ao borde da loucura. Non podo evitar ter medo do meu futuro, nunca pensei en escapar ata agora, coa miña cara magoada dos golpes dese insensato. Pode que esta sexa a última carta que escriba, pode que a miña inesperada fuga non saia coa precisión do previsto. Teño que intentalo. Non podo ficar nesta casa cunha persoa que non me quere, ter medo de relacionarme con calquera para que non me golpeen máis. Síntome perdida. Asustada. Agora mesmo necesito un cachiño de terra onde aferrarme coa seguridade que nunca tiven. Levo catro días sen derramar bágoa ningunha, o meu maior récord.
Estou segura de que esta é tan só unha historia máis, que se alguén dá con esta carta non cambiará o que millóns de mulleres sofren e teñen sufrido cada minuto da súa existencia. Eu sei coa certeza do maior sabio do mundo o que se sente: cando o primeiro golpe chega, culpabilízaste. Cando un tempo despois os golpes se repíten, non podes crelo, é remotamente imposible. Comezas a desculpar todas as accións de quen te maltrata. O que vén despois é o peor. Decátaste de que non te quere e intentas remedialo por todos os medios posibles. Tamén sei con certeza que esta é a última fase que ocorre sempre, a continuación hai dúas opcións: a total ignorancia e a fuxida. As miñas maletas descansan na porta da entrada. Non tiven o valor de denuncialo, porque o quixen, e, ás veces, cando recupero os recordos do pasado, quéroo.
Sempre estiven equivocada e non o puiden ver. Eu non sei a razón de por que seguín apostando por el. Supoño que cando alguén se namora perde o sentidiño.
Rapazas, nenas, mulleres e señoras do mundo: non deixedes que ninguén sexa o dono da vosa vida. Sodes como sodes e ninguén ten dereito a controlarvos. Se confiades en min, marcharemos xuntas; ficaremos nun lugar onde ninguén nos moleste e prométovos que sempre coidaremos as unhas das outras e que nunca voltaremos a sentirnos soas. Temos unha historia en común que sempre nos unirá cun fío de quilómetros.
Tan só o amor cura. A rabia, o sentimento de culpa e o medo só conseguen afastarte das túas verdadeiras capacidades. Non pechedes os vosos corazóns, amade e deixarvos amar por alguén que o faga de verdade. Non pechedes o libro, só pasade páxina, aínda que custe.
Quérovos, miñas princesas. Demostrade que nós tamén podemos levantar a voz e berrar. E se a algunha lle falta a voz, a nós sóbrannos palabras.
Asinado: Unha valente máis.
Autora: Yolanda García Ferradás 3º de ESO
2º Premio
Avignon, rue de la Carreterie.
36003
Luns, 27 de outubro do 2010
Querida mamá:
Escríboche esta carta para informarte de que por fin, despois de moitos esforzos, rematei os estudos e de que me contrataron nunha empresa como avogada; mais a verdadeira razón pola que estou tan contenta é porque vou poder levar o caso polo que dende hai cinco anos estás no cárcere.
Onte lin no xornal que encarceraran un home, un HOME, mamá, por abusar sexualmente da súa filla e por mallar na súa muller. A nena tiña tan só quince anos e, segundo se explicaba no xornal, levaba aturando que o seu pai a violase desde os trece, e vendo como mallaba na súa nai dende os sete.
Eu lévote vendo sufrir dende que teño catro anos, e sempre pensei que era culpa túa, tanto polo que dicía o meu pai, como polo que no colexio me dicían que contaban as leis; foi por iso polo que me decidín a estudar dereito, e foi por iso tamén polo que te animei a denunciar, sen pensar nas consecuencias.
Dende que te encarceraron "por denunciar os malos tratos do teu marido e por facer algo que provocase que el che pegase" , non parei de pensar que era culpa miña por animarte a denunciar...
Durante estes catro anos non pensei noutra cousa que non fose sacarte do cárcere e conseguir que viñeses vivir comigo a Francia. Co soldo que agora gaño pagarei a túa fianza, mercarei unha casa na que poidamos vivir as dúas, e o día do xuízo conseguirei que os xuíces te recoñezan como inocente e que metan a papá no caldeiro. vaia se o conseguirei! Por Deus que o vou conseguir!
E sabes por que?
Porque así empezará o proceso polo cal seremos recoñecidas como seres humanos, poderemos saír soas á rúa sen ter que estar acompañadas dun home da nosa familia, poderemos ensinar o pelo, poderemos denunciar as violacións e os malos tratos sen medo a sermos castigadas; pero sobre todo, mamá, sobe todo, fareino porque te quero.
Con moitísimo amor,
A túa filla.
Autora: Marta Gómez Martín, 4º de ESO
.
